Α.ΡΕΤΣΟΣ - ΠΟΛΥΩΝΥΜΟ - ΕΥΡΕΣΗ ΜΟΝΙΜΟΥ ΧΩΡΟΥ

Θεατρική Εταιρεία Πολυώνυμο

polywnymo@gmail.com

retsosaris@gmail.com

retsosaris.blogspot.gr

...... Προωθήστε το sil’ vous plait……

Το  «Πολυώνυμο»  και ο  Α. Ρέτσος, πληροφορούν τους φίλους και τις φίλες, ότι.... καλώς ή κακώς, βρίσκονται σε αναζήτηση μόνιμου χώρου.

Ακόμα χειρότερα, σχετικά με το θέμα αυτό, έγινε και μια συνάντηση τις προάλλες, με φίλες και φίλους σε ταβερνείο (το όνομα δεν αποκαλύπτεται),  υπό το νυσταλέο, και όχι μόνο, βλέμμα του κάπελα, ως του μοναδικού μάρτυρα της βραδιάς. Αντιθέτως, και ποιος ξέρει γιαί, αποκαλύπτουμε και με κάθε λεπτομέρεια, τα πάντα όλα, .... και ό,τι ειπώθηκε στη συνάντηση αυτή(πρακτικά),  της οποίας, το υπογραμμίζουμε, μοναδικός παρών και μάρτυρας, ο προαναφερθείς κάπελας, ο στο εξής και επονομαζόμενος με την μυστική ονομασία «κάπελας»  (το όνομα του οποίου δεν επιτρέπεται επίσης να αποκαλύψουμε διότι... οικογενειάρχης). Πάμε παρακάτω...

Π    Α   Ρ   Ε    Ν    Θ    Ε    Σ    Η . . . 

Στα «παρενθετικά του φεγγαριού» και σε συζήτηση που έγινε μετά την παράσταση, σε  ταβερνάκι  εκεί  κοντά,  μαζί με κάποιους φίλους – δημιουργούς  που βρέθηκαν εκεί, εκφράστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις, που θέλουμε με τη σειρά μας να τις μοιραστούμε μαζί σας.

Πέρα από τις τεχνικές ελλείψεις του κάθε χώρου κτλ.,  συζητήθηκε έντονα η ακαταλληλότητα και το «απαγορευτικό» των  διαφόρων  χώρων για πολλούς, άλλους λόγους και πέρα από τις διαστάσεις τους, να φιλοξενούν παρόμοιες παραστάσεις.  Συζητήθηκε εν ολίγοις, δηλαδή, πως πρέπει να βρεθεί τρόπος να δοθεί τέλος στην άσχετη,  αχρείαστη  και  συνεχή  πάλη που δίνει ο δημιουργός και για το πνευματικό του έργο και για τη ζωτική του επιβίωση, με τον εκάστοτε χώρο που τον φιλοξενεί. Μια πάλη που εκτός από την ανύπαρκτη όποια οικονομική υπόσταση, αγγίζει σχεδόν πάντα στο τέλος και περιέργως πως, τα όρια της προσωπικής προσβολής και πολλά άλλα του δημιουργού και ανθρώπου, σε μία ιδιότυπη νομοτέλεια του εκάστοτε  άσχετου, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων,  χώρου που τον φιλοξενεί.

Στη νομοτέλεια αυτή, ο δημιουργός, που στο εξής θα αναφέρεται ως ο «καλλιτέχνης», θα πρέπει λέει να «βαπτίζεται» ή να καταθέτει  κάθε  φορά την ταυτότητα του, και πολύ πιθανόν αργότερα και την ομάδα αίματος του,  και μάλιστα στον κάθε άσχετο ή δήθεν καλλιτέχνη, υπεύθυνο, διαχειριστή του κάθε χώρου. Επόμενο είναι έτσι,  και   ο «καλλιτέχνης» που στο μέλλον ίσως να αναφέρεται και ως ο «μπουζουξής», καταλήγει μοιραία να βγάζει και ο ίδιος τον χειρότερο εαυτό του, με πολλά και ωραία  επεισόδια για τα οποία πολλοί από τους εκστασιασμένους στο τέλος θεατές δε μαθαίνουν ποτέ.

                                                            

(Ο κάπελας, απ’ την κουζίνα, αρχίζει να κάνει θορύβους, σημάδι ότι θέλει να κλείσει.)

Συμφωνήθηκε άνετα, επίσης, ότι η νομοτέλεια αυτή επικρατεί  σε  όλους  τους χώρους, εμπορικούς, περιθωριακούς, εναλλακτικούς, «ποντικοπαγίδες», «κολωνάτα υπόγεια», «αεράτες ταράτσες»,  «μαυροκούρτινα  δωμάτια»,  «μισογκρεμισμένους εξώστες»,  «γυαλισμένα μέλαθρα», «βενετσιάνικες δήθεν γόνδολες, όπερες» κλπ.  Κανονικά.

                                                            

(Ο κάπελας, σπρώχνει το χαλβά, κέρασμα για να φύγουν.)

Έτσι,  η ομήγυρη κατέληξε ότι κατάλληλος θα ήταν ένας χώρος κοινός και όχι προσωπικός, και για όλες τις εκφραστικές, δημιουργικές τάσεις, θέατρο, ποίηση, λογοτεχνία, εικαστικά, χορός, ζωγραφική, σόλα,  μουσική,  θέατρο σκιών, ταινιοθήκη,  προβολές κτλ.

                                                            

(Ο κάπελας στο βάθος: «Ναι... όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, σαράντα χρόνους κοσκινίζει».)

Μακριά  από  τη γνωστή  έννοια  των  «πολυχώρων», κάποιοι από την παρέα επέμειναν ότι ο χώρος θα πρέπει να φιλοξενεί, αποκλειστικά  και  μόνο, δημιουργούς όποιας έκφρασης που η  τέχνη  τους  συνδέεται  άμεσα  με  την  ίδια την  ύπαρξή  τους (βίωμα). Θα πρέπει, επίσης, ν’ ανακαλύψει, να βρει και να προσκαλέσει «κρυμμένους» ή και «ξεχασμένους» και όποιας τέχνης δημιουργούς, πέρα από «γραφικότητες», «μελλοδραματισμούς», «νευροφυτικά» κτλ.

                                                (Ο κάπελας μουρμουράει: «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» και τα σχετικά.)

Τέλος, στην έννοια «ο χώρος να φιλοξένει», όλοι πανηγυρικά καταλήξαμε στον εξής ένα, απλό, οικονομικό όρο: το μοίρασμα  των  εξόδων, και  μόνο,  του  θεάτρου, κοινό (λογαριασμοί φανερά «επί τραπέζης» ) και  τα  υπόλοιπα  των  δημιουργών, ξεκάθαρα.

(Ο κάπελας στο βάθος σκοτώνει κατσαρίδες.)

Συμφωνήθηκε, επίσης πανηγυρικά, ότι επειδή δεν υπάρχει καμία οικονομική δυνατότητα είτε από το «Πολυώνυμο», είτε από τον υπογράφοντα, είτε από τους ομοτράπεζους, τα λεχθέντα να «ανοιχτούν», να μεταφερθούν στους φίλους και στις φίλες, ως αίτημα υποστήριξης. Έτσι κάπως ειπώθηκαν, και μετά από αυτά τα «ωραία», μακρά σιγή έπεσε στο τραπέζι....

                                                            

(Ο κάπελας: «Παιδιά, άντε! Ξημέρωσε, πρέπει να φύγουμε.»)

Μετέωρες οι λέξεις «συνεισφορά»,  «δωρεά»,  «έρανος» κτλ και χωρίς να χει βρεθεί ο χώρος, προβλημάτιζαν τους ομοτράπεζους, μέχρι που ο υπογράφων, που τόση ώρα άκουγε χωρίς να μιλάει, γιατί «ήξερε».... άνοιξε τα χαρτιά του:  160m² στου Ψυρρή σε ωραίο, παλιό κτίριο προς ενοικίαση και 200m² στην Αθηνάς, ψηλά στον 8^ο, τεράστιες τζαμαρίες, η Ακρόπολη να φέγγει, φως, χορηγίες και ότι «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια» και πως αν δεν λυθούν, είτε στον ένα είτε στον άλλο χώρο, τα οικονομικά  του  πρώτου  επταμήνου από την αρχή, δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση.

Στην ξαφνική οχλαγωγία που ακολούθησε στο τραπέζι, με «ριπές» ερωτήσεων των φίλων, για το ποσό, τη διεύθυνση κτλ., ο υπογράφων...  ανένδοτος!

Όρθιος, ξαφνικά, ο υπογράφων, επιμένει με πάθος, ότι σ’ αυτήν την κρίση δεν υπάρχει νόημα να περιμένουν «δωρεές», «συνεισφορές» και «χορηγίες» και ότι αν οι φίλοι του ή οι φίλοι θεατές δεν κινητοποιηθούν ώστε να βρεθούν τα  ενοίκια και τα λειτουργικά έξοδα για το πρώτο επτάμηνο, δεν υπήρχε λόγος να τραβήξει περαιτέρω η συνάντηση αυτή και συμβούλεψε να φύγουν.

(Ο κάπελας στη γωνία, συγκατάνευσε βουβά.)

Όρθιοι όλοι τώρα, με τα ποτήρια στα χέρια, σε κύκλο, αποφάσισαν να ονομάσουν την εύρεση  του  ποσού για την έναρξη με τον μυστικό και πρωτότυπο 

κωδικό  «το επόμενο  βήμα»  και ότι οι φίλοι και οι φίλες θεατές που ενδιαφέρονται, στέλνοντας την απλή και παράξενη πρόταση, «ενδιαφέρομαι  να  συμμετάσχω  στο  επόμενο  βήμα» στο polywnymo@gmail.com,  θα ενημερώνονται σχετικά (ποσό, αριθμός λογαριασμού).  Τσούγκρισαν τα ποτήρια τους και μετά από τα «εις υγείαν», τα «καλή αρχή», τα «σαλαμαλίκια» και τα τοιαύτα, επιτέλους έφυγαν.

(Ο κάπελας ανάσανε με ανακούφιση.)

. .  . . . Κ   λ  ε  ί  ν  ε  ι   η    Π  Α   Ρ   Ε    Ν   Θ   Ε   Σ   Η  

Το «Πολυώνυμο» και ο Α. Ρέτσος, σίγουρα ψάχνουν για μόνιμο χώρο!!

Η βροχή σταμάτησε. Ο καιρός άνοιξε, και αν και νύχτα ακόμα...  ο μεσημεριανός ήλιος...  ανέτειλε στον ουρανό!!!

Καλημέρα σας ….. Προωθήστε το!

Ο  υπογράφων

Α. Ρέτσος

ΥΓ:  Και επειδή το γέλιο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και πουθενά,  με ένα κλικ εδώ, βλέπετε το χώρο που πραγματικά μας ενδιαφέρει,  αλλά πάντα «παίζουν» πολλές «ομάδες» εκεί το καλοκαίρι, πάντα φωνάζουν και κλαίνε και κάνουν κάτι παράξενα,  ενώ το χειμώνα που διατίθεται και μπορούμε να μπούμε,  δε συμφέρει...  για λόγους θέρμανσης!!!